پند و اندرزهایی است با انشایی نیکو و رسا، برای جوانان و نوباوگان که به نام ناصرالدین شاه قاجار به سال ۱۳۰۳ق. هنگامی که پنجاه و یک سال از عمر وی میگذشت، بعنوان مقدمه دیوان خود نگاشته است.
در آغاز این رساله گفتگویی است در اشرفیت انسان از دیگر مخلوقات پس از آن بیان مصالح دنیوی و بعضی نصایح و آداب که برای عوام با نگارشی ساده به رشته تحریر درآمده و اشعاری از مولف دربر دارد.