مولف در مولفاتش از خود معین مسکین تعبیر میکند و معینی تخلص او است. پس از برادر خود نظامالدین محمد که در ۹۰۰ق. وفات یافته، مقام قضاوت هرات را پیدا کرد ولی پس از یک سال استعفا نمود و به همان وعظ و تالیف اشتغال داشت و در ۹۰۷ق. وفات یافت و از معاصرین سلطان حسین میرزای بایقرا (د:۹۱۲ق.) بوده و نام پدر وی چنانکه خود در آخر معارج النبوه تصریح نموده، حاج محمد فراهی و لقبش به تصریح مولف حبیب السیر شرفالدین و از مندرجات مقدمه معارج النبوه برمیآید که پدر در پدر امام جماعت جامع هرات بودهاند. از دیگر مولفات معینی، ۱.کتاب معارج النبوه فی معارج الفتوه در سیرت حضرت رسول(ص)، ۲.قصه حضرت کلیم، ۳.تفسیر بحر الدرر، ۴.روضه الواعظین فی احادیث سید المرسلین در چهار جلد، ۵.رساله شرائف الاوقاف، ۶.قصص التنزیل، ۷.مجالس مرتبه در وعظ.
متن يادداشت
در آخر این تفسیر که در ۱۲۷۸ق. چاپ شده مولف معین الدین جوینی معرفی گردیده است، در صورتی که معین الدین جوینی از دانشمندان ق ۸ق. و معاصر ابوسعید بهادرخان (۷۱۶-۷۳۶ق) بوده و در ۷۳۵ق. کتاب نگارستان خودرا نظیر گلستان انشا و آنرا به نام استاد خود سعدالدین یوسف حمویه موشح گردانیده است.مرحوم رضاقلی خان هدایت در یادداشت تملک خود، مولف را معین الدین الجامی الهروی الچشتی معرفی نموده و مسلما این دانشمند نیز غیراز مولف این تفسیر است، زیرا هدایت خود در ریاض العارفین (ص۱۲۳ چاپ اول) این مرد را بدون تعیین عصر و زمان معرفی نموده و گوید: و ضیاءالدین بلخی از مریدان آن جنابند، و در مجمع الفصحا (۱/۳۲۶) ضیاءالدین بلخی را از معاصران عوفی (د: اواسط ق۷ق.)معرفی مینماید.بنابراین معین الدین صاحب احسن القصص که معارج النبوه خود را در ۸۹۱ق. تالیف کرده معین الدین چشتی مذکور نخواهد بود.
متن يادداشت
یادداشتی از رضا قلیخان هدایت درباره مولف که مولف را به غلط معین هروی چشتی پنداشته.
یادداشتهای مربوط به مشخصات ظاهری اثر
مشخصات ظاهری
نوع خط:
مشخصات ظاهری
نوع کاغذ:
مشخصات ظاهری
تزئینات جلد:
متن يادداشت
نسخ.
متن يادداشت
فرنگی.
متن يادداشت
تیماجی.
یادداشتهای مربوط به عنوانهای مرتبط
متن يادداشت
بخشی از حدائق الحقایق.
یادداشت منشاء
تملک و سجع مهر
1
متن يادداشت
بر ورقی که پیش از کتاب است تملکی است از رضا قلیخان هدایت.
یادداشتهای مربوط به نمایه ها، چکیده ها و منابع اثر
طرز این تفسیر این است که مولف آیات این سوره را مرتبا به فارسی ترجمه کرده و پس از آن به تفسیر پرداخته و به اشعار عرفا و شعرا تمثل میجوید و از خود نیز ابیاتی به مناسبت مقام میآورد و پس از ترجمه و تفسیر نتایج عرفانی از مطالب گرفته است.