بررسی بقا و عملکرد سلول های بتا جزایر لانگر هانس پانکراس انسانی پس از تیمار با داروی Nobiletin و Resveratrol و یا هم کشتی با سلول های بنیادی مزانسیمی ژله وارتون بند ناف در شرایط هایپو کسی
General Material Designation
[پایان نامه]
First Statement of Responsibility
سمیه کشتکار
.PUBLICATION, DISTRIBUTION, ETC
Name of Publisher, Distributor, etc.
دانشگاه علوم پزشکی تهران، دانشکده پزشکی
Date of Publication, Distribution, etc.
۱۳۹۸
PHYSICAL DESCRIPTION
Specific Material Designation and Extent of Item
۱۳۵ص.
Other Physical Details
جدول،نمودار
Accompanying Material
سی دی
DISSERTATION (THESIS) NOTE
Dissertation or thesis details and type of degree
دکتری تخصصی PHD
Discipline of degree
پزشکی مولکولی
Text preceding or following the note
۱۹/۹۱
SUMMARY OR ABSTRACT
Text of Note
دیابت یکی از مهم ترین مشکلات سلامت در سراسر جهان می باشد. پیوند جزایر پانکراسی به عنوان یک درمان جایگزین و امیدوارکننده برای آن دسته از بیماران دیابت نوع 1 که به درمان انسولینی بهینه پاسخ نمی دهند، در نظر گرفته شده است. مرگ سلولی جزایر جداسازی شده به عنوان یک مانع اصلی که نتایج پس از پیوند را به خطر می اندازد، شناخته شده است. جزایر در روند جداسازی و دروه کشت آزمایشگاهی پیش از پیوند با استرس های مختلف از جمله هایپوکسی و استرس اکسیداتیو روبرو هستند که باعث القا آپوپتوز در آنها می گردد. بر این اساس، بهینه سازی دروه کشت آزمایشگاهی به منظور فراهم کردن جزایر زنده و عملکردی نقش تعیین کننده ای در موفقیت پیوند دارد. در این مطالعه، تأثیر دو ترکیب نوبیلتین و رسوراترول به عنوان ترکیبات آنتی آپوپتوز و آنتی اکسیدانت در جزایر پانکراسی جداسازی شده انسانی مورد بررسی قرار گرفتند. در بخش دیگری از مطالعه تاثیر هم کشتی جزایر با سلول های بنیادی مزانشیمی که در شرایط هایپوکسی قرار گرفته بودند، بررسی شدند. جزایر جدا سازی شده از پانکراس افراد مرگ مغزی شده، با سه غلظت نوبیلتین یا رسوراترول به مدت 24 و 72 ساعت در شرایط کشت آزمایشگاهی تیمار شدند. در بخش دیگر، سلول های بنیادی مزانشیمی جداسازی شده از ژله وارتون بند ناف در شرایط هایپوکسی O25% به مدت 24 ساعت قرار داده و سپس با جزایر جداسازی شده به مدت 5 روز به صورت مستقیم و غیر مستقیم هم جوار شدند. در مرحله بعد میزان بقا، آپوپتوز ، ترشح انسولین و C-peptide، و بیان mRNA انسولین بهمراه مارکرهای آنتی آپوپتوز Bcl-2 و پرو آپوپتوز Bax و کسپاز 3 مورد ارزیابی قرار گرفت. همچنین، تولید ROS، HIF-1α، p53 و ترشح VEGF در جزایر بررسی شدند. یافته های مطالعه نشان داد که تیمار جزایر با نوبیلتین و رسوراترول و همچنین هم کشتی با سلول های بنیادی مزانشیمی هایپوکسیک بطور قابل توجهی بقای سلول ها را از طریق کاهش تولید HIF-1α و ROS و سرکوب مارکرهای آپوپتوزی افزایش داد و عملکرد جزایر را با ترشح انسولین و C-peptide بیشتر بهبود بخشید. اثر حفاظتی نوبیلتین و رسوراترول و یا سلول های بنیادی مزانشیمی بر جزایر ممکن است به خواص آنتی اکسیدانتی ، آنتی آپوپتوز و انسولینروپیک آنها مربوط باشد. از این رو، استفاده از این ترکیبات و یا هم جواری با سلول های بنیادی مزانشیمی برای دستیابی به جزایر مناسب و کاربردی برای محافظت از آنها در دوره قبل از پیوند می تواند مفید باشد.