از میان سه طریق سنتی مورد ادعای استیور در باب زبان دینی، رویکرد فخر رازی به زبان دینی را می توان در حیطه طریق سلبی جای داد؛ زیرا دیدگاه وی در زمینه اثبات و شناخت ذات خداوند و معناشناسی برخی از اسما، اوصاف و افعال الهی بر روش سلبی متکی است. از آن جا که یکی از لوازم رویکرد سلبی به زبان دینی، بیان ناپذیری آن است این مسئله در رویکرد رازی آن جا نمایان می شود که در حیطه خداشناسی و معناشناسی برخی اسما و اوصاف الهی از قبیل اسم جلاله الله، اسمای مضمر، اسم قدوس، رؤیت خداوند، سمع و بصر و برخی از افعال الهی، بر روش عرفانی و شیوه قرآن تأکید می کند و از معرفت شهودی سخن می گوید. لذا در این قلمرو عقل انسان قادر به شناخت برخی از علوم و اسرار الهی نیست؛ حتی اگر از طریق مجاهده و مکاشفه نیز ادراک حاصل شود زبان قادر به بیان و توصیف این اسرار و احوال نیست. در این مقاله سعی می شود تا مواضع فخر رازی در این زمینه با تأکید بر مبانی زبان شناختی و معرفت شناختی آن تحلیل و تبیین شود.
موضوع (اسم عام یاعبارت اسمی عام)
عنصر شناسه ای
زبان دین;صفات الهی;طریق سلبی در زبان دین;معناشناسی صفات الهی;
تقسیم فرعی موضوعی
محدودیت عقل;ایمان;رؤیت قلبی خدا;سمع الهی;رؤیت خدا;الله;شناخت ذات خدا;رویکرد سنتی به زبان دین;زبان تمثیل دین;بیان ناپذیری زبان دینی;تلیفق تصوف و فلسفه;شناخت خدا در آخرت;بین ناپذیری صفات حق;اسماء مضمر;اسرار ذکر هو;گرایشات عرفانی فخر رازی;معرفت شناسی فخر راز