ابو جعفر محمدبن حسن بن علی طوسی شیخ طائفه امامیه، در رمضان المبارک ۳۸۵ ق. در طوس متولد شد و مقامات دانش را در شهر آموخت. در سال ۴۰۸ ق. به بغداد آمد و نزد استادان بزرگی چون شیخ مفید و سید مرتضی به اکمال کمالات خویش پرداخت. پس از وفات سیدمرتضی زعامت جهان تشیع و ریاست دارالعلم شاپور بن اردشیر به او محول شد و او علی رغم مشغله بسیار این مناصب در تالیف و تدریس به صورت قابل توجهی توفیق یافت. شرایط سیاسی و اجتماعی بغداد در سال ۴۴۸ ق. او را به مهاجرت به نجف اشرف وادار ساخت و او با ایجاد مدرسه علمیهای در این شهر پایه گذار نخستین و مهمترین حوزه علمیه جهانتشیع شد. او پس از خدمات بسیار به اسلام و مذاهب تشیع در سال ۴۶۰ ق. در هفتاد و پنج سالگی در این شهر از دنیا رفت. تالیف و تصنیف بیش از پنجاه کتاب طراز اول و تربیت صدها شاگرد دانشمند از جمله حسنات و برکات وجود مبارک وی است در این مقاله ضمن بررسی فضای سیاسی و اجتماعی و فرهنگی عصر وی می کوشیم تا سیر حیات فکری وی و نیز نتایج و آثار آن را نشان دهیم و دیدگاه برخی از علمای شیعه را در باب کارنامه علمی شیخ بررسی کنیم.
ترجمه
پديدآور
مهدی کمپانی زارع
عنوان قراردادی
عنوان قراردادي
آفتاب بی نقاب تشیع (دورنمایی از زندگی و آثار شیخ طوسی)
نام شخص به منزله سر شناسه - (مسئولیت معنوی درجه اول )